Pikinslee

Samen met twee Surinaamse kennisen, die werken voor Fietsen in Surianme in Nickerie en Paramaribo, hebben wij een uitstap gemaakt naar Pikinslee. Dat weekend zou de opening plaatsvinden van een Maronnenmuseum en dit zou daar groots gevierd worden. Jolijn, Joshua en ik werden uitgenodigd om mee te gaan. Een unieke kans om Suriname een beetje beter te ontdekken. Vanuit Nickerie namen wij een taxi naar Paramaribo om daar vervolgens met een terreinwagen naar Atjoni te rijden. Daar bevind zich de aanmeer plaats voor de boten die de Suriname rivier afvaarde. De hele rit duurde alles bij elkaar zo’n 9 uur. Twee uur ‘ s nachts kwamen wij aan in Atjoni en konden wij onze hangmatten ophangen om nog enkele uurtjes te slapen want de volgende ochtend vertrokken wij al vroeg naar Pikinslee. ’S Ochtends werd het mij duidelijk hoe mooi de omgeving was waar wij die nacht hadden geslapen. Er was plaats om te baden en te ontbijten aan het water terwijl de mist rustig wegtrok en plaats maakte voor weer een zeer warme dag.


Nadat wij al onze spullen in de boot hadden geladen kon onze rit over de Suriname rivier, de Jungle in, beginnen. Deze was adembenemend. Het gaf een heerlijk gevoel om je op het water te begeven en langs beide kanten alleen maar tropische bomen te zien. Om de zoveel kilometer bevond er zich een dorpje waar je aan de oever vrouwen de was zag doen en kinderen die aan het spelen waren. Na een boottocht van drie uur kwamen we aan bij Pikinslee.

Daar aangekomen stelde iemand ons voor om al onze spullen in zijn huis te zetten zodat deze niet heel de tijd bij onze hangmatten moesten staan die aan de oever van het water hingen. Wij hadden geluk dat wij daar zomaar mochten slapen. Normaal moet je hier toestemming voor vragen aan het dropshoofd maar omdat het een speciale dag was er en veel mensen uit de verschillende dorpen kwamen overnachten was het deze keer geen probleem. De vriendelijke man bracht ons mee naar een klein houten huisje waar hij samen met zijn vrouw en hun 4 kinderen woonde. Ook al had de man zelf maar weinig ruimte in zijn huis stonde hij deze plaats maar al te graag af om het ons naar onze zin te maken. Kort na onze aankomst zijn we weer in de rivier gaan baden om op te frissen na de lange warme tocht om daarna het dorp te gaan verkennen. We waren net op tijd voor de opening van het museum. Van alle naburige dorpen waren er mensen gekomen om dit mee te maken. Er waren enkele kraampjes waar pangi’s verkocht werden (traditionele klederdracht van de Maronnen) en om niet uit de toon te vallen hebben wij er ook eentje aangeschaft. In het museum zelf kon je veel gebruiksvoorwerpen van de Maronnen zien, zoals spullen uit de keuken en speelgoed van de kinderen, en replica’s van hun huizen. Wanneer we door het dorp liepen konden we alle huizen langs de buitenkant zien en heel soms wanneer de deur openstond kon je een glimp opvangen van de binnenkant. Het was dus zeer boeiend om in het museum een duidelijk beeld te krijgen over hoe de huizen er binnen precies uitzien.

Die zelfde avond was er een groot feest in het dorp om de opening van het museum te vieren. Iedereen kwam samen om te praten en te dansen op de opzwepende muziek. Hoewel ik moe was na een lange reis liet de muziek het niet toe om te gaan slapen. Nadat wij enkele uren gedanst hadden zochten wij onze hangmatten op van waaruit we nog een paar uur lang het feest hoorden verder gaan. De volgende dag zijn we in het dorp gaan kijken gaan een voetbal wedstrijd tussen twee locale teams. Rond de middag rolde wij onze hangmatten weer op en stapte weer in de boot om de weg over de Suriname rivier een laatste keer af te leggen.
Ik vond dit een zeer bijzonder trip. Het heeft mij de unieke kans gegeven om van heel dichtbij kennis te maken met de Maronnen en de cultuur waarin zij leven. Het is een van de mooiste en meest onvergetelijke trips die ik in Suriname heb gedaan.